خدایا یک زمانی بهترین سرگرمی من تماشای کلیپ بچه‌ها و بازیشان بود. الان حتی تماشای بازی بچه‌های فامیل هم زهرمارم می‌شود. تهش بغض و گریه می‌شود. یاد حرف دخترک غزه می‌افتم که گفت هیچکس در دنیا دوستمان ندارد.
من دوستتان دارم. خیلی دوستتان دارم. راه دور است اما. تو در زندانی، که فقط آسمانش باز است.
«گفت چطور اهالی تپه ندبه که ده‌ها هزار نفر بودند ماجرای کربلا را دیدند و شنیدند و سکوت کردند؟
گفتم: غزه!»
حسین عباسی‌فر
لیلای لیلی در توییتر نوشته: «خودم را در غزه می‌گذارم، بی‌خانمان، در مخروبه‌های پر از جسد و زباله و فاضلاب، گرسنه، عزیزانم را از دست داده، زیر بمباران. مرتب بمباران. بمباران. بی‌برقی. بی‌آبی. بمباران. گرسنه.
و این ویدئوهای توی فیسیوک را نگاه می‌کنم و فکر می‌کنم همه جهان برای این همه شانه بالا می‌اندازد. می‌خورد، می،رقصد، موهایش را رنگ می‌کند. قایق سواری می‌کند و فکر می‌کنم این… همین… همین زخم از تمام آنچه می‌کشم دردناکتر است.
درد. درد. درد.»
