هَبْ لِی مُلْکاً لا یَنْبَغِی لِأَحَدٍ*
در صفحه دیروز قرآن کریم آیات ۸ تا ۱۴ سوره مبارکه سبأ، خداوند نعمت‌هایی که به حضرت داوود علیه‌السلام و سلیمان علیه‌السلام عطا فرموده بود برشمرده، می‌فرماید آن دو شکرگذار بودند [اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُکْرًا ۚ وَقَلِیلٌ مِنْ عِبَادِیَ الشَّکُورُ(۱۳)]
قبلاً گفتم که بنا به فرموده امام علی علیه‌السلام شکرگزاری همان تقوا است. این تودهنی به یهود است که زشت‌ترین القاب و اعمال را به این دو پیامبر بزرگ نسبت دادند.
در آیه «چون حکم مرگ را بر او راندیم حشره‌اى از حشرات زمین مردم را بر مرگش آگاه کرد: عصایش را جوید. چون فرو افتاد، دیوها دریافتند که اگر علم غیب مى‌دانستند، در آن عذاب خوارکننده نمى‌ماندند.»(۱۴)، ماجرای قبض روح حضرت سلیمان علیه‌السلام را تعریف می‌کند. جنیّان مشغول کار بودند و حضرت را می‌دیدند که ایستاده. جرأت تمرّد نداشتند [وَمَنْ یَزِغْ مِنْهُمْ عَنْ أَمْرِنَا نُذِقْهُ مِنْ عَذَابِ السَّعِیرِ(۱۲)]. یک موریانه را مأمور نمود تا عصای صاحب بزرگترین سلطنت طول تاریخ را بخورد. زمانیکه عصا پوسید و سلطان افتاد، اجنه فهمیدند او وفات نموده.
لذا ای مردم بدانید هیچ جنی از غیب خبر ندارد.
این را در تفسیر نور خواندم برق از سرم پرید: انبیا، بر جهان هستى و عالم تکوین ولایت دارند. «وَ لِسُلَیْمانَ الرِّیحَ» تسخیر باد به دست حضرت سلیمان، یعنى استفاده از آن در حرکت ابرها، حرکت کشتى‌ها، تلقیح گیاهان، تلطیف هوا و غیر آن. «وَ لِسُلَیْمانَ الرِّیحَ» (+)
* سوره مبارکه ص، آیه ۳۵
